In de zomer van 1989 behaal ik na drie kort op elkaar volgende pogingen mijn felbegeerde rijbewijs. Hoewel de rit niet helemaal foutloos verloopt krijg ik bij terugkeer bij het CBR het verlossend ‘ja’ te horen. Dolgelukkig bel ik mijn ouders en roep door de telefoon: “Pap, het is me gelukt!”. En mijn vader zegt trots: “Kindje, wat goed van jou!”.
Rotterdam-Lombardijen
Het eerstvolgende weekend gaan mijn vader en ik samen op stap om een leuk klein tweedehands autootje voor mij te kopen. We rijden behoorlijk wat autodealers af en komen uiteindelijk in Rotterdam-Lombardijen uit. In de auto zingt mijn vader: ‘En de Koningin uit Lombardijen, die ging uit rijen, die ging uit rijen’. Daar vinden wij mijn eerste autootje: mijn Renault Parisiènne, bordeauxrood, met een zonnedakje. Liefde op het eerste gezicht. Twee weken later gaan mijn vader en ik hem samen ophalen. Het plan is dat ik met mijn nieuwe auto eerst nog even naar mijn eigen huis rij en dan naar Capelle aan de IJssel ga, waar mijn ouders wonen.
Links-rechts-voor-achter
Ik ga achter het stuur zitten. Ik ben behoorlijk zenuwachtig. Maar het is ook spannend! De autodealer legt uit hoe ik de auto moet starten (koppeling in!) en vertelt waar de richtingaanwijzer zit, hoe de lichten aangaan, en hoe de achteruit werkt. Ik luister met een half oor, want ik ga op in mijn eigen gevoel van opwinding dat volledig bezit van me neemt. Supervoorzichtig start ik de auto en zet ‘m in zijn één. Met wat horten en stoten rij ik van de parkeerplaats bij de garage af. In mijn hoofd draaien alle radertjes op topsnelheid. Links-kijken-rechts-kijken-voor-je-kijken-achter-je-kijken… Spiegel! Weer spiegel! Nog es spiegel! -21-22-21-22- !
Peentjes
Mijn vader rijdt voorop, ik hoef hem alleen maar te volgen tot aan de afslag Rotterdam Blijdorp. Iedere vezel in mijn lijf staat stijf van de spanning. Ik krijg het warm, mijn handen gaan zweten en ik knijp zo hard in het stuur dat mijn knokkels wit worden. Als de afslag Blijdorp nadert steekt mijn vader ter afscheid zijn hand op en zwaait even. Er overkomt mij een lichte vorm van paniek. Hij gaat me toch niet alleen laten? Ik zweet peentjes bij de gedachte alleen al! En in een split-second besluit ik hem achterna te rijden omdat ik denk dat ik nog niet toe ben aan ‘een zelfstandige afslag Blijdorp’.
Tip van vandaag: Presenteren leer je niet alleen uit een boek, maar door veel te oefenen
Presenteren is net als autorijden een vaardigheid die je kunt leren. Hoe meer je oefent, hoe beter je erin wordt. Het vertrouwen in jouw eigen vaardigheden zal daardoor toenemen, want je merkt dat er nog niemand dood is gegaan tijdens jouw presentatie. En dat voelt fijn. Ook als je autorijdt, trouwens.
Vraag voor de lezer:
Hoe verging het jou tijdens je eerste echte autorit, alleen in de auto?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt het boek hier inzien: Het Groot ABC voor Blijer Presenteren door Marjolein Diks – Managementboek.nl
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.
Ik was die ochtend geslaagd voor mijn rijbewijs. Maar daarmee had ik ‘m natuurlijk nog niet. Naar het gemeentehuis in het dorp van mijn ouders moest ik om dat mooie roze papiertje (ja, dat was toen nog zo) op te gaan halen. Dus ik in de witte mini van mijn huisgenoot heel stoer en cool de weg op. “Weet je zeker dat er niemand mee hoeft?”… Ik wuifde het allemaal weg. En bleef wuiven, want wat een stank zeg. Stond er in de buurt iets in brand ofzo? Op de parkeerplaats van het gemeentehuis aangekomen, bleek dat ik de handrem er lekker op had laten staan. Wel zo handig. En nadat ik het rijbewijs in mijn portemonnee had gestoken, tikte ik bij het weggaan nog even lichtjes de auto achter me aan. Ook fijn. Dat is me daarna echt nooit meer gebeurd. Oefening baart kunst!
Wat een heerlijk verhaal Melanie, ik zie de witte rook achter de auto hangen…:-)