Ik zit in de lobby van Lantaren Venster en heb ‘een uitje met mezelf’. Dat doe ik met enige regelmaat, soms om iets te vieren, maar op deze zondag ben ik op zoek naar een inspiratiemoment. ‘Le Tout Nouveau Testament’ staat op het programma. Het is nog wel wat vroeg in de middag, maar een wijntje met een knabbel is voor deze gelegenheid wel op zijn plaats.
Alzheimersok
Ik schuif lekker achteruit in de bank en kijk eens om me heen. Hier en daar zitten wat ‘Appende’ mensen, een paar verstrooide lezers en hier en daar zijn wat tafeltjes bezet. Tegenover me zitten twee jongemannen, de een is wat langer dan de ander, en zo te zien zijn ze net opgestaan. Het haar is nog nat. Het eerste wat me aan hen verrast is hun sokken. De ene jongeman draagt links een groene, en aan de andere enkel een blauwe sok. En nee, het is zo te zien niet de ‘Alzheimersok’. De ander draagt helemaal geen sokken. Is het een statement? Zo, gecombineerd met die extra korte broekspijp en die lage schoenen met kwastjes…? En daar gaat mijn verhalenmachine los.
Vriendjes
Het zijn vriendjes, duidelijk, zegt mijn brein, en de ene zonder sok is natuurlijk bij de ander blijven slapen. Twee dagen achtereen dezelfde sokken, dat gaat niet, zo zegt mijn hoofd. En die ander, die is natuurlijk altijd een sok kwijt in de was. En vanochtend had hij echt geen zin om naar een passend paar te zoeken. Dus heeft ie maar wat bij elkaar gegrist, een groene en een blauwe. Terwijl mijn brein nog wat door rommelt zie ik de jongens op staan, graai ik peinzend naar een nootje en neem nog een slokje van mijn wijn.
God in Brussel
Dan worden mijn gedachten onderbroken door het teken dat zaal twee vrij is. Ik sta op en loop naar de trap. Ik zie verder niemand die net als ik geïnteresseerd is in een film over God die in Brussel woont, dus ik ga in mijn eentje te trap op. Als ik de zaal binnen stap zitten er al twee mensen. Ik herken ze, het zijn de jongens met en zonder sokken. De rest van de zaal is leeg. Ik loop langs hen en zeg schertsend: “Ik denk dat ik maar heel dichtbij jullie kom zitten”.
Brein
De sokloze jongen lacht even en zegt: “Ga dan maar voor mijn broer zitten want die is lang genoeg om over je heen te kijken”. We lachen even en ik ga een stukje verderop zitten. Om mijn brein direct met de nieuwe stukjes informatie aan de slag te laten gaan. Gelukkig start de film en waan ik me in de komende uren volledig in Brussel…:-).
Tip van vandaag: Storytelling maakt een verhaal in het brein van je publiek
Er is maar heel weinig nodig om een verhaal bij jouw publiek te laten ontstaan. Het brein gaat als het ware vanzelf op zoek naar een verbindende factor bij de stukjes tekst of beeld dat het krijgt aangeboden. Hoe zou het zijn als je het brein van jouw publiek daartoe optimaal zou uitdagen? En jouw verhaal zo zou aanbieden dat het gaat leven? Dat jouw toehoorders bijna als in een film jouw boodschap kunnen ervaren?
Vraag voor de lezer:
Welke storytelling-elementen gebruik jij om het verhaal in de hoofden van jouw publiek te laten ontstaan?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.