Perron Wilhelminaplein. Ik stap in de metro om terug te gaan naar Blijdorp. Ondanks de vakantie is het enorm druk. En had ik al gezegd dat het warm was…? Afijn, ik heb gelukkig nog net een zitplaatsje vlak bij de deur, en Blijdorp is niet zo ver. Bij de volgende halte probeert een Somalische dame met een veel te grote kinderwagen uit te stappen en ik sta even op om haar te helpen. Blijf gelijk ook maar staan, het is toch nog maar een paar haltes.
Druk
We stoppen bij Station Beurs. Altijd een druk punt. Veel mensen in- en uit. Er komt een moeder aangelopen met twee kleine ventjes. Ik denk dat ze allebei een jaar of zeven zijn. Aan iedere hand een knulletje. Ze houdt ze stevig vast, maar het lijkt eigenlijk meer sleuren. Als ze vlak bij de deuren van de metro is, versnelt ze haar pas en trekt ze één knulletje op tijd de metro in. Maar de ander aan haar linkerhand is langzamer en die scheurt ze zowat naar binnen. Daarbij rukt ze zo hard aan zijn armpje dat ik bang ben dat ze het dadelijk in haar hand houdt. Hij komt klem te zitten tussen de deuren en is helemaal overstuur. Ik zie pure paniek in zijn ogen.
Dicht
Als de deuren dicht zijn en hij trillend binnen naast de deur staat te huilen, verwacht ik dat ze hem troost. Maar ze geeft hem een keiharde klap. Ze is namelijk boos, en zegt iets lelijks in het Portugees. Het ventje was al aan het huilen, maar vanaf dat moment gaat het over in een hysterisch schokken en een ademhaling die volledig van de leg is. Tot aan Blijdorp blijft ze hem ijskoude blikken toegooien. Geen knuffel, geen begrip, geen warmte, alleen maar kille ellende. Er gaat van alles in me om, maar ik vind het vooral lastig de angstige ogen van het ventje uit mijn hoofd te krijgen.
Plassen
En ineens zie ik me weer vastzitten op dat Spaanse toilet. Of liever, een toilet in Spanje, anders lijkt het net een of ander nieuw martelwerktuig…😊. Ik ben dan een jaar of tien en we zijn bij een wegrestaurant. “Ik kan heus wel alleen plassen”, zeg ik, want ik heb echt geen begeleiding meer nodig. Maar als ik klaar ben gaat de deur met geen mogelijkheid meer open. En ik voel een enorme golf van paniek. Doodsbang dat mijn ouders en mijn broer zonder mij gaan vertrekken, heb ik het op een gillen gezet.
Trauma
Uiterst begripvol bevrijdde mijn moeder me uit die benarde positie. Geen gedoe over ‘aanstelleritis’ of ‘doe normaal’. En gelukkig al helemaal geen klap! Maar rust, vertrouwen en liefdevolle aandacht. Dus trauma’s heb ik er niet aan overgehouden. Al moet ik wel zeggen dat ik me er zo af en toe op betrap dat ik het deurslot van een vreemd toilet voor gebruik even check. Maar hoe zou dat knulletje de volgende keer de metro instappen?
Tip
Paniek kun je er niet ‘uitslaan’. Gevoelens van paniek, zenuwen en podiumvrees zijn meer gebaat bij rust, vertrouwen, begrip en liefdevolle aandacht. Zodat je niet klem komt te zitten tussen jouw eigen deuren.
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren, zonder paniek of enorme zenuwen? In mijn boek dat de Boekgoud Publieksprijs 2017 heeft gewonnen, deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Lees er meer over in ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.