Half december, de tijd vlak voor Kerst. Het is druk. Ik sta achter een glazen ruit te kijken naar een komen en gaan van mensen. Ze zijn allemaal ongeduldig en zwaaien met hun papieren. Kijken boos naar het loket. Tikken tegen de ruiten. Steken hun armen omhoog met gebalde vuisten en roepen: ‘Waar blijven mijn papieren’?
Scene
Het zou een scene uit een boze droom kunnen zijn. Maar het is echt gebeurd. Als baliemedewerker heb ik jarenlang geboortebewijzen, echtscheidingspapieren en verklaringen van goed gedrag gelegaliseerd. Allemaal papieren die een officieel stempel nodig hadden om in het buitenland gebruikt te kunnen worden. En ze gingen naar alle landen van de wereld. Frankrijk, Italië, Marokko, Turkije en vooral ook vaak naar China. En op die ene dag staat zij daar. Die kleine Chinese vrouw.
Traag
Ze is ongeduldig. Dat kan ik zien. Terwijl ze in de rij achteraan sluit, kijkt ze steeds voorbij de rug van haar voorganger om te zien of het al opschiet. Maar de rij is lang en de procedure traag. Het staat op de muur met een plakkaat: ‘Legaliseren duurt 1 uur’. Als ze aan de beurt is, duwt ze de papieren snel onder het luikje door. Ik neem ze aan, kijk ernaar en zeg haar dat het over 1 uur klaar is. Uit routine wijs ik naar het plakkaat. Ze reageert ontsteld. Ik knik begrijpend en ze stapt weg van het loket en gaat zitten.
Noh-nie-kla?
Als ik een paar minuten later opkijk, staat ze weer voor het loket en vraagt: “Noh-nie-kla”? Ik leg het haar nog een keer uit, waarop ze ontevreden weer gaat zitten. Om vijf minuten later opnieuw met exact dezelfde vraag voor de ruit te staan. Ik probeer het nog een keer. Ze schudt en mokt wat. Als ik haar even later met dezelfde vraag weer voor het loket ontwaar, wordt het me te gek. Ik kijk haar streng aan en maak met mijn mond, ogen en handen duidelijk dat zij moet gaan zitten en dat ik haar roep als het klaar is. En eerder niet. Ze gaat weer zitten.
Rats
Als de papieren klaar zijn, wenk ik haar. Ze is boos, dat kan ik wel zien. En als ik haar papieren onder het loket doorschuif zegt ze met een tong die worstelt met Nederlandse klanken: ‘U, u bent slecht’! In een flits gaat haar hand naar het kerststukje op de balie. Achter elkaar rukt ze met een snel handgebaar rats-rats-rats de dennentakjes eruit. Gooit ze in de lucht. Draait zich om en loopt weg. Ik sta haar nog verbaasd na te kijken als de meneer achter haar naar voren stapt en zegt: ”Je boft nog dat ik groene vingers heb”, en de gevallen takjes terug in het groen duwt.
Tip van vandaag:
Gebruik je armen als je een boodschap wilt overbrengen. Jouw armen en handen kun je goed inzetten om een boodschap kracht bij te zetten. Afhankelijk van het seizoen kunnen kerststukjes daar nog bij helpen.
Vraag voor de lezer:
Wat roepen de donkere dagen voor Kerst bij jou op…?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt pitchen of presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.