Vandaag ga ik naar het graf van mijn vader. Het is tien jaar geleden dat hij overleed en de grafrechten zijn inmiddels verlopen. Na overleg in de familie hebben we besloten om het graf te laten ruimen. “We weten nooit precies wanneer we dat gaan doen, zegt de dame aan de telefoon, maar waarschijnlijk ergens in de winter, als het wat rustiger is”. Dus ik ben nog op tijd, want ik wil het beeld dat ik destijds maakte voor zijn graf ophalen.
Pauwen
Ik ben al even niet geweest, en als ik de begraafplaats op loop zie ik dat ze een nieuwe kooi hebben gemaakt voor drie schitterende pauwen. Fraaie dieren die echt passen bij een begraafplaats, denk ik nog terwijl ik het derde pad in sla. Mijn oog valt ook op heggen die er eerst niet waren. ‘Het is echt te lang geleden’, denk ik, terwijl ik op gevoel de richting van het graf op loop.
Kruis
En als ik er sta, dan denk ik, shit! Ik ben te laat, ze hebben het al geruimd! Een groot houten kruis staat bij het graf en ik herken nog wat van de oorspronkelijke begroeiing. Ik sta ernaar te kijken en denk, waarom zetten ze er zo’n houten kruis bij? Is dat een teken dat het binnenkort wordt geruimd? En terwijl ik om me heen kijk, zie ik dat de graven om hem heen ook al geruimd zijn, want het is leeg naast hem, aan beide kanten. Ik mompel nog wat van ‘ja zo gaat dat’ en accepteer dat ik te laat ben. Pak mijn spulletjes weer op en loop naar de uitgang.
Koekoek
Als ik weer thuis ben besluit ik toch maar even te bellen, want ik wil weten of ik mijn beeld misschien nog ergens kan ophalen. De dame aan de telefoon reageert verbaasd. “Maar de laatste keer dat we hebben geruimd is afgelopen maand december, mevrouw Diks”. En ik zeg tegen haar, en ook een beetje tegen mezelf: “Ja maar, ik ben toch niet koekoek? Ik kom al tien jaar bij het graf van mijn vader, dus ik weet toch wel waar het ligt”?! “Nou, zegt ze, ik ga vanmiddag wel even kijken en dan bel ik u terug”. Ik bedank haar en er kruipt dan toch wat twijfel onder mijn vel. Zou ik dan toch….? ‘s Middags belt er een vriendelijke meneer die meldt dat alles nog op het graf van mijn vader staat. En hij beschrijft precies hoe het er uit ziet. “Ik zie ook het houten kruis, mevrouw Diks, het staat hier niet zo ver vandaan”.
Is het waar?
Ik slik even een emotie door. Sta ik na 10 jaar bij het verkeerde graf! Wat een sukkel! Waarom heb ik niet even goed gekeken? Alles wees er toch op dat ik verkeerd stond? Waarom zag ik niet wat er was, in plaats van wat ik verwachtte te zien…? Waarom kwam die vraag niet op, van ‘sta ik hier eigenlijk wel goed’? Ik heb echt geen moment getwijfeld! Kennelijk zien je ogen wat je brein verwacht te zien. Dingen waar je stiekem bang voor bent, dingen waar je brein ‘alvast het plaatje van heeft gemaakt’. Dan zijn je ogen maar al te graag bereid dat plaatje te bevestigen. Zien is geloven, zeggen ze, maar of het ook waar is, wat je ziet?
Volgende week nog maar een keer proberen.
Authentiek – Ontspannen – Overtuigend
De Presentatiediva helpt je graag met jouw persoonlijke presentatiestijl! Of het nu over pitchen, presenteren of storytelling gaat, ik breng je met enthousiasme naar authentiek, ontspannen en overtuigend spreken. Ik schreef twee boeken over presenteren waarin ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen deel die je direct kunt toepassen. Lees hier meer over ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’, en ‘Het Klein ABC, Overtuigend Pitchen voor Ondernemers’.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert – de PresentatieDiva – en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.