Heb jij zeebenen?

In de Randstadrail gaat een jonge vrouw achter me zitten. Althans, ik denk dat ze gaat zitten, maar dat doet ze niet. Ze blijft in het bankje achter me staan en op een of andere manier voel ik dat. Ik vind het een beetje ongemakkelijk. Ze blijft staan met haar telefoon in haar handen en haar hoofd hangt een beetje boven me terwijl ze praat. Het voelt raar. Ik wacht op het moment dat ze gaat zitten. Maar dat gebeurt niet.

Kogel

Ik kijk even vluchtig over mijn rechterschouder. Waarom gaat ze niet zitten, kan dat misschien niet? Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ze staat zonder iets vast te houden, terwijl de metro al optrekt. In haar handen houdt ze haar telefoon en ze heeft haar oortjes in. “Ha mamma”, zegt ze, terwijl haar hoofd en haar stem nog steeds half boven en achter me hangen. “Ja, de kogel is door de kerk. Wel opgelucht eigenlijk. Eigenlijk wist ik het ook wel. Ik ben nu onderweg naar jou”. De metro maakt een schokkende beweging maar het lijkt haar niet te deren. Ik realiseer me dat het best raar is dat het mij ongemakkelijk maakt. Waarom wil ik dat ze gaat zitten? Het gesprek gaat verder. “Nog een halte, ik kom er zo aan”. Ze hangt op. Maar blijft nog steeds staan in het bankje achter me.

Zeebenen

De volgende halte is Pijnacker Zuid. Ze loopt langs me en gaat in het gangpad bij uitgang staan. Het valt me op dat ze niets vastpakt. Nergens tegenaan leunt. Ze staat strak met haar zeebenen, als een soort boei in wild water terwijl de metro heen en weer schokt. Als de deuren opengaan maakt ze geen aanstalten, maar blijft ze staan waar ze staat. Mensen lopen een beetje noodgedwongen om haar heen. Volgende halte. Pijnacker centrum. Zonder dat ze iets aanraakt of vastpakt loopt ze naar de deur. Wacht tot iemand anders de deurknop indrukt. En loopt dan het perron op, naar buiten.

Gruwelen

De metro trekt weer op. Het verhaal krijgt vorm in mijn hoofd en mijn brein analyseert de beelden. Natuurlijk, smetvrees! Ze is vanochtend naar de dokter geweest en die heeft eindelijk de diagnose gesteld. En dan bel je je moeder om dat te vertellen. Het is ergens waarschijnlijk wel een opluchting voor je, want nu weet je tenminste wat er aan de hand is. Terwijl de metro verder gaat probeer ik me een leven met smetvrees voor te stellen. Wanneer je niets kunt vastpakken zonder te gruwelen. Als alles schoon moet zijn, opgeruimd en bacterievrij zodat je het kunt aanraken zonder die vieze risico’s. Iedere dag ga je een enorme uitdaging aan. Want een tripje in de metro is eigenlijk al een kwelling, een opdracht die je moet overwinnen. Die wordt – eenmaal buiten –  ongetwijfeld opgevolgd door een reeks aan andere uitdagingen. En jij hebt alleen maar jouw ‘zeebenen’ als jouw enige anker waar je op kunt vertrouwen.

Tip van vandaag: Stevige staan geeft meer rust

‘Zeebenen’ zijn niet alleen handig om in balans te blijven in een metro die schokt en trekt. Een beetje stevig in je schoenen staan helpt ook op een podium, om rust uit te stralen en de kijker niet af te leiden met jouw nerveuze energie. Daarbij is jouw ademhaling jouw anker, als je daarop focust komt er veel meer rust.

Vraag voor de lezer:

Hoe krijg jij rust als je voor een groep staat om jouw verhaal te vertellen?

Blijer Presenteren

Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren‘ downloaden op de site.

Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.