Ik sta op mijn sokken in de gymzaal en mijn knieën beven. Om me heen is iedereen druk in de weer. Maar het lijkt alsof de wereld om me heen er niet toe doet. Mijn handen zweten en ik heb het benauwd. Ik kijk naar het wandrek. En ik weet, ik moet gewoon omhoog.
Ontgroend
Het is augustus 1982. Ik heb net het Atheneum A afgerond en weet eigenlijk nog niet zo goed wat ik wil gaan doen. Zal ik naar de universiteit? Of toch een beroepsopleiding? Omdat mijn schoolperiode niet echt de meest gelukkige was, besluit ik voor een beroepsopleiding te gaan. Loop ik tenminste ook niet het risico dat ik ‘ontgroend moet worden’. Ik besluit me aan te melden voor de Hotelschool in Den Haag.
Selectie
Het is druk, die selectiedag. Veel jonge mensen die allemaal even keurig verzorgd zijn en gedreven om die dag een goede indruk te maken. Ik herinner me nog dat het een heel programma was, dat we aan het begin krijgen uitgereikt. De sfeer is serieus. Een beetje Amerikaans ook, bedenk ik me nu. Ik word in een groepje ingedeeld met nog vier anderen. Allemaal wat gespannen natuurlijk. Wat gaat er gebeuren?
Schoenen uit
Tot mijn verbazing worden we in groepjes naar een gymzaal geleid. Schoenen uit. Ik voel me super ongemakkelijk. Ik haat gymzalen en alles wat met sport te maken heeft. Een somber gevoel maakt zich van me meester als ik zie dat het selectieteam de wandrekken uitklapt. Ik krijg het benauwd. En dan worden mijn angstige gevoelens ook bewaarheid.
Teams
“Goedemiddag, dames en heren. We gaan zo meteen in teams aan de slag. De opdracht is om met je team en een houten bank over het klimrek heen te komen. Jullie hebben een kwartier”. Er schuift iemand van het selectieteam aan bij mijn groepje. Met zo’n zwart clipboard en een pen. “Ik ga kijken hoe het bij jullie gaat”, zegt ze. Ik overweeg een moment om weg te lopen. Maar ik doe het niet. Kijk naar het wandrek en dan naar mijn team. Ik heb het met mijn hoogtevrees nog nooit verder gebracht dan de tweede sport. En nu moet ik er overheen…? Met een bank…? Het zweet breekt me uit.
Nijd
Uit teamgevoel, met doorzettingsvermogen en aangespoord door een hoop inwendige nijd lukt het me om de top van het wandrek te bereiken. En kan zelfs mijn teamgenoten een hand reiken om de bank over het rek te tillen. Als ik óp van de zenuwen uiteindelijk trillend weer beneden ben, staat het huilen me nader dan het lachen.
Uzelf
Aan de selectie tafel later die middag krijg ik de uitslag te horen. “U bent het niet geworden, mevrouw Diks”. En ik kijk haar verbaasd aan. Heb ik dan niet net een geweldige prestatie geleverd…? Maar ze zegt: “We zijn op zoek naar leiders en teamspelers. Naar mensen die het voortouw nemen en kunnen inspireren. En tijdens de opdracht was u alleen maar met uzelf bezig”.
Tip van vandaag: Wees tevreden met 100% inzet!
De spagaat tussen inzet en resultaat. Je hebt net een moedige prestatie geleverd en jouw angst overwonnen. Wat denk jij als je je door een presentatie heen hebt gebikkeld? Ben jij altijd alleen maar ontevreden met het resultaat omdat het niet perfect was? Of kun je tevreden zijn omdat je er alles aan gedaan hebt in dat moment? Blijer presenteren – op de grond of op een wandrek – gaat over tevreden zijn met jouw 100% inzet en een verhaal vertellen dat goed genoeg is.
Vraag aan de lezer:
Welke vreemde selectieprocedures heb jij doorlopen in jouw carrière?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren‘ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.