Vallen en weer opstaan. Als ondernemer, en als mens weet je hoe belangrijk het is. Want opgeven is immers geen optie. ‘Gewoon’ doorgaan, en leren van die momenten dat je valt en weer op staat. Je doet bij iedere fysieke crisis een jasje uit en staat weer op met wat je nog aan hebt. Dit blog gaat over accepteren wat is.
Nieuws
Ik heb al even een tijdje hier niks nieuws gepost. En dat komt natuurlijk ergens door. Want in de afgelopen twee maanden ben ik vooral mantelzorger voor mijn moeder geweest. En hoewel het voorzichtig beter gaat met haar, zijn er in zo’n proces natuurlijk altijd teleurstellingen te verwerken.
Herstel
Want wat nou als je 88 bent, en je nog zoveel dingen wilt? Nog zo creatief bent en helder van geest dat je nog lekker bezig wilt zijn met je hobby’s en je dingetjes in huis? Maar dat het lijf zegt: “Nou, mevrouw D., ik zet gewoon af en toe op onverwachte momenten een complete en heftige weigering in. Kijkt u maar even hoe u daarmee omgaat”! Herstel gaat (soms letterlijk) met vallen en opstaan, en niet in die ene rechte lijn omhoog, zoals je eigenlijk wenst of hoopt.
Niet willen
Acceptatie vind ik een van de moeilijkste dingen. Als iemand tegen me zegt: “Accepteer dat nu maar, Marjolein”, dan kom ik meestal eerst in opstand. Want je wilt wat er niet is, en wat er is, dat wil je niet. En soms kan dat ook net even de energie vrijmaken en aanzetten tot verbetering of verandering, maar vaker gaat er alleen maar energie zitten in dat ‘niet willen’. Ik wil niet dat ik ziek ben. Ik wil niet dat ik stress heb. Ik wil niet dat ik spanning voel als ik moet presenteren, enzovoort.
Generale
Ergens komen er kleine momenten in beeld dat ik kan accepteren dat het met mijn 88-jarige moeder gewoon de natuurlijke weg gaat. Zoals zij zelf zegt: “Ik moet toch ergens dood aan gaan”? En alles in mij roept dan ‘Nee, want ik wil je nog niet kwijt’. Maar ik weet ook dat het gewoon gaat gebeuren en dat het geen donder uitmaakt of ik het wel wil of niet. De afgelopen crisis na haar kaakchirurgische ingreep was wat dat betreft gewoon een generale repetitie. En acceptatie geeft ook rust.
Schuiven
Iedere keer dat je valt, sta je weer op. En ook al heb je minder energie, of voel je je kwetsbaarder: ook vanuit die positie kun je weer waardevol leven. Ooit noemde de PvdA hun programma ‘schuivende panelen’ (ik weet ook niet waarom dit me nu te binnen schiet). Maar zo zie ik het wel: alles schuift op en verandert. Je valt-staat-accepteert en gaat weer verder.
Geluk is accepteren wat is
En als je tegen elkaar zegt dat je ondanks al het gedoe, ondanks de misère en de teleurstelling van het moment samen gelukkig bent, dan is er kwaliteit in het leven. Je accepteert wat is, en gaat verder met wat je nog aan hebt.