Metro E naar Den Haag is een ‘boemeltje’ en stopt op veel stations in de polder. Ik ben onderweg naar wat netwerkgesprekken maar ik heb vandaag geen haast. Kijk wat naar buiten en zie de polder aan me voorbij schuiven. Springende lammetjes, grazende koeien, een zwaan met haar jonkies in een te krap slootje, het trekt allemaal aan mijn raam voorbij.
Gaten
Rond deze tijd stappen er maar weinig mensen in. Dus als er dan iemand binnenkomt trekt het even mijn aandacht. In Pijnacker Centrum is dat een oudere Aziatische dame. Ze is wat klein van stuk en heeft drie plastic tasjes bij zich. Een paar stappen achter haar loopt een jonge hippe knul, zo een die helemaal gekleed gaat volgens de laatste mode met van die gaten in je broek. Hij heeft zijn oortjes in en is er druk mee in gesprek. Hij gaat zitten. De dame blijft staan. De deuren gaan dicht.
Paal
En dan begint het. Mijn ogen blijven even hangen bij de vrouw want ik zie haar onrustig om zich heen kijken. Ze draait om haar as, haar ogen zoeken iets. De gele NS-kaart in haar hand wil een paal vinden om tegenaan gehouden te worden. De hippe knul die nog steeds aan de telefoon zit, heeft op een of andere manier haar ongemak opgepakt. Terwijl ik hoor dat het telefoongesprek in zijn oor gewoon doorgaat, zie ik hem opstaan en naar de vrouw toelopen. “Kan ik u helpen”, vraagt hij. Flarden van het gesprek komen bij me en ik hoor ‘Rotterdam’ en ‘trein’. Ze klinkt nu een beetje in paniek.
Check-in en out
“Nee, dit is de metro naar Den Haag, niet de trein naar Rotterdam”, zegt hij en het huilen staat haar even nader dan het lachen. “Weet u wat ik zou doen? Ik zou heel even in en uitchecken bij de volgende halte, zal ik het voor u doen? En zonder enig moment van twijfel geeft ze hem haar NS-pas. Ik zie hem naar de deur lopen. Ondertussen gaat het telefoongesprek in zijn oortjes gewoon door, maar hij kijkt heel geconcentreerd. Legt zijn hand op de deurknop. Wacht tot de metro stil komt te staan. Ik voel een beetje spanning.
Geraakt
De metro stopt. Op het juiste moment drukt hij met zijn vinger op de knop. De deuren gaan open. Hij steekt zijn hoofd even snel om de deur en lokaliseert de check-in paal aan het einde van het perron. Trekt een sprintje naar de paal. Houdt haar kaart voor de lezer en ik hoor het piepje. Haast zich terug. Ik hoor het vertreksein van de metro en dan springt hij weer binnen. De deuren sluiten zich nét achter hem. Ik voel hoe ik even opgelucht ademhaal. Hij geeft haar vriendelijk haar kaart terug en zij neemt hem weer in ontvangst, alsof ze geen moment ook iets anders had verwacht. De vanzelfsprekendheid van volledig vertrouwen tussen onbekenden. Met of zonder gaten in een broek. Ik ben even geraakt.
Tip van vandaag: Storytelling gaat ook over kleine dingen die je raken
Storytelling gaat ook over kleine dingen. Momenten in je leven die je raken, die iets doen in je brein. Die je even in de wereld van anderen brengen en compassie doen voelen. Ze zijn voor iedereen herkenbaar. En daarom zijn ze zo krachtig.
Vraag voor de lezer:
Registreer jij weleens de verhalen in jouw leven?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren met stroytelling? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren‘ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.