Vakantie is erger dan presenteren!

“Wat is jouw vreselijkste vakantie”? Dat vraagt de Telegraaf vanochtend. “Stuur foto’s”! Mijn gedachten schieten direct terug naar 1975. Als wij voor het eerst in ons leven drie volle weken achter elkaar op vakantie gaan. Toen een heerlijk en luxe vooruitzicht, want voorheen gingen we meestal twee weken ergens in Nederland kamperen. Maar nu is het oog van mijn moeder gevallen op een hotelvakantie. Met alles erop en eraan, in de Roemeense badplaats Mamaia aan de Zwarte Zee.

Exotisch

Het is de tijd van de communistische dictator Ceaușescu. Roemenië heeft waarschijnlijk ook wel een beetje daardoor de interesse van mijn moeder gewekt. Want als docente aardrijkskunde en geschiedenis hebben andere culturen haar altijd geprikkeld. Soms tot verdriet van mijn vader, die het beste tot zijn recht komt op een rustige locatie. Voor hem is Spanje of Italië al vaak te exotisch. Doe maar gewoon, dat is mijn vader, eigenlijk.

Klaverjassen in de gang

Maar goed, een huwelijk is geven en nemen, dus die zomer zitten we met zijn viertjes op de vlucht naar Boekarest. Als we aankomen in ons hotel valt het ons op dat nog niet alles klaar is. De TV werkt niet, de airconditioning ook niet en er is geen mini-bar. In de kamer staan vier bedden op een rijtje. Er is geen ruimte voor een tafel of een zitje, dus als we met zijn vieren een potje willen klaverjassen, dan gebeurt dat op de gang. En dat laatste hebben we uit den treure gedaan, drie hele weken achtereen. Want tsja, wat moet je anders, in Mamaia?

Blauw

Nou ja, je begint je dag in Mamaia natuurlijk met het ontbijt. Ik zal mijn vaders gezicht nooit vergeten als hij een bordje krijgt aangereikt met 1 blauwgekookt ei, 1 zuurdesem boterham en 1 blokje smeerkaas. Hij weet dan nog niet dat hij dit drie weken achter elkaar zal eten. Zijn wenkbrauwen trekken nog wat verder op als hij ziet dat zijn kinderen een half ei, een halve boterham en een half blokje smeerkaas krijgen. En terwijl ik dit opschrijf denk ik: hoe zijn die blokjes la Vache qui rit toen eigenlijk aan de communistische kust beland?

Pek en olie

Na het ontbijt gaan we naar het strand. En dat betekent in die tijd dat we uit het water komen met pek en olie op het hele lijf en dat mijn broer en ik de hele dag hebben moeten vechten met de lokale jeugd om in ons eigen rubberbootje te mogen zitten. Op de terugweg naar het hotel krijgen we van pappa en mamma een ijsje. Dat we vervolgens moeten bekopen met hevige buikloop.

Bende

Als we terugkomen op de hotelkamer om ons te verkleden ligt alles overhoop. Het personeel dat de kamer normaliter opruimt, heeft in hun hele leven nog nooit zoveel spijkerbroeken in één kamer gezien, dus alles ligt door elkaar. Ook ons ondergoed is eens goed geïnspecteerd. Als een van de kamermeisjes mij de volgende ochtend in de gang tegen het lijf loopt, begint ze aan mijn broek te trekken en gebaren te maken dat ik ‘m ter plekke uit moet doen. Ik haast me weer terug naar de kamer.

Rondje om de kerk

Om al dat gedoe een beetje te ontlopen stelt mamma na een paar dagen voor om een koetsje te nemen. Zodat we iets meer van Roemenië kunnen zien. En als we verwachtingsvol in het ding gaan zitten, zijn we tien minuten later al weer klaar. Want in het Roemenië van Ceaușescu kan je namelijk alleen ‘een blokje rond het Plein’ doen. En als toerist heb je in het binnenland echt niks te zoeken! In een uiterste poging om iets te vinden dat de verveling in de avonduren verdrijft, ontdekken we het Amfitheater. Iedere avond draait daar op vijf kilometer afstand hetzelfde programma. En we gaan. Iedere uitvoering weer. Ik weet echt niet meer hoe vaak ik Die Fledermaus en Die Lustige Witwe heb gezien. Maar het was de langste vakantie van mijn leven.

En de tip van vandaag is: Kun je met wat afstand naar jezelf kijken?

Alles in het leven is relatief. Drie weken vakantie is soms een eeuwigheid en een grotere kwelling dan 1 uur presenteren. Hoe meer jij op het podium met ‘het nu’ bezig bent, en met wat afstand naar jezelf kunt kijken, hoe gemakkelijker presenteren wordt. Niemand zit tenslotte te wachten op de langste presentatie van zijn leven. Ook het publiek niet.

Vraag voor de lezer:

Wanneer had jij de langste presentatie van jouw leven…?

Blijer Presenteren

Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren‘ downloaden op de site.

Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.