Zeven jaar avondstudie naast een fulltime baan is best zwaar, maar de studie Kunstgeschiedenis heeft ook zo zijn ‘incentives’: een studiereis naar Florence. Mijn studiemaatje P en ik besluiten daar twee weken vakantie aan vast te koppelen en stappen met een eindeloze lijst van bezienswaardigheden de bus in naar de Toscaanse hoofdstad. Vanaf ons schattige familiehotel aan de Arno is het drie bruggen lopen voordat we naar het centrum kunnen oversteken. En dus heb ik vanuit Nederland speciaal platte gymschoenen meegenomen.
Acht per dag
Maar op dag één voel ik al vreselijke blaren en heb ik enorme pijn in mijn kuiten. Dus bij de eerste de beste Italiaanse schoenenzaak koop ik donkerbruine houten klompjes met een voor mijn doen bescheiden hakje en open tenen. Ze blijken een genot voor mijn voeten. En gemiddeld doen we acht (!) kunstwerken per dag, dus dat is ook echt wel nodig.
Relax
Na een week van stevig doorstappen en een overvloed aan kunst lassen we een rustpauze in. Zodat benen en voeten een beetje kunnen bijkomen. Het is weer een schitterende dag en we gaan ‘gewoon gezellig’ de stad in om op z’n Italiaans te lunchen. En een beetje relaxen. In van die kleine Italiaanse winkeltjes kopen we allerlei lekkernijen en gaan naar een park dat we op een van onze tripjes hebben gespot.
La Bella Vita
‘Dat is een mooi bankje’, zegt P en we gaan zitten op een stenen bank half onder een boom en stallen onze lunch uit. Antipasti met ansjovis en inktvisjes, brood, olijfolie, wijntje erbij… Heerlijk! Strekken onze benen. Schoenen uit. Hangen achterover. Genieten van de rust en de stilte. Komen een beetje bij en mijn voeten genieten van het zonnetje. “La Bella Vita”, zucht P gelukzalig. Ik knik. Maar ons geluk wordt bruusk verstoord.
Geen brood
Want al snel is het een drukte van belang rond ons bankje als er ganzen, meeuwen, eenden, zowat de halve vogelpopulatie van Florence aan onze voeten is neergedaald. En die eenden, die zijn het brutaalst! Om ze een beetje van me weg te houden, gooi ik het brood zo ver mogelijk weg. Maar ze zijn niet gek natuurlijk, dus ze komen steeds weer terug. En ook als ik zeg dat er geen brood meer is, blijven ze rond mijn voeten hangen en maken ze een kabaal van jewelste. “Niks La Bella Vita”, zeg ik tegen P, “het lijkt wel een tafereel van ‘The Birds”!
Schreeuw
En terwijl we zitten te lachen, gaat mijn lach ineens over in een schreeuw van pijn. Mijn ogen schieten naar mijn voeten. Er hangt een eend aan mijn grote teen! Ik vloek hartgrondig en spring op, voel hoe die kleine gemene tandjes stevig vastgrijpen in mijn vlees. Sta te schudden met mijn rechtervoet om die eend kwijt te raken en met mijn andere blote voet in de steentjes op de grond te trappen. Tot zover de rust in mijn voeten. Maar wat hebben we gelachen! Ik vind het tot op de dag van vandaag nog steeds erg jammer dat P er geen filmpje van heeft kunnen maken.
Tip: bouw de spanning op
Werk jij in jouw verhaal naar een ‘pointe’ en bouw je de spanning wat op, of ga je alleen jouw ‘bulletpoints’ langs en wordt het een boodschappenlijstje dat je opsomt? Maak jouw presentatie boeiend en geef je publiek iets waar het zich in vast kan bijten!
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.