Hoe oud ik dan ben kan ik me niet precies herinneren. Maar ik werk als secretaresse via uitzendbureaus, dus het is al lang geleden, in ieder geval nog voor 1990. Ik word op sollicitatiegesprek gestuurd voor een functie van directiesecretaresse bij een grote drukkerij/uitgeverij in Rotterdam. Het komt die dag met bakken uit de hemel en als ik uit de tram stap in de buurt van de Puntegaalstraat, ben ik blij dat ik mijn paraplu heb meegenomen.
Stijfjes
De receptioniste knikt me vriendelijk tegemoet en loopt met me mee naar het kantoor van de directeur. “Wacht u hier maar even”, zegt ze en wijst me op een zitje. Ik hang mijn jas op, klap mijn vrolijk gekleurde plu in en ga zitten. Na eventjes wachten gaat de deur open en komt de directeur op me afgelopen. Hij oogt een beetje stijfjes. Hij schudt me de hand, kijkt me wat vorsend aan en vraagt dan: “Is dat uw paraplu”? En zonder echt mijn antwoord af te wachten bukt hij zich naar het ingeklapte ding en klapt het uit. Zegt tegen me: “U moet uw paraplu wel uitklappen, juffrouw, anders gaat ie stuk”. Ik kijk hem koeltjes aan en onthoud me met een aanzienlijke krachtsinspanning van enig commentaar. ‘Man, wat maak jij je nou druk om mijn paraplu’, roept het in mijn hoofd als ik hem naar binnen volg.
Traditioneel
Het is een traditioneel ingericht kantoor. Een massief bureau staat centraal in de grote ruimte, met daarachter zijn zeer comfortabele stoel. Ik neem plaats op het ongemakkelijke houten stoeltje dat hij op het tapijt midden tegenover het bureau heeft gezet. Het zit hard en oncomfortabel. Ik voel me bekeken en ‘los in de ruimte’. Het vragenvuur begint.
Amsterdam!
“Komt u uit Amsterdam”? Ik kijk hem verbaasd aan. Die had ik niet zien aankomen! “Nee hoor, ik woon al jaren in Rotterdam”, zeg ik. Er klinkt vast een beetje wrevel door in mijn stem. ‘Amsterdam, hoe komt ie daar nou bij’, denk ik opstandig. “U ziet er anders heel Amsterdams uit”, zegt hij en friemelt wat aan papieren op zijn bureau. Inmiddels voel ik de vrieskist in mij een stukje verder opengaan. “Vind u?”, vraag ik uiterst beleefd. En hij weer: “Ja, dat vind ik wel”. En dan besluit ik ‘m gewoon open te zetten en de discussie aan te gaan. “Wat is dat dan precies volgens u, Amsterdams?”, vraag ik ijs-pegelig. Kunt u mij dat uitleggen”?
Getergd
Zijn gezicht kleurt een beetje. Ik zie dat hij die vraag niet prettig vindt want hij ontwijkt mijn blik en zegt: “Ach, het doet er eigenlijk niet toe”. En ik besluit het op de spits te drijven. “Ik zou anders het erg waarderen als u toch een poging waagt”. Nu is hij getergd. “Juffrouw, dat lijkt me een zinloze onderneming”. Ik kijk hem recht aan en zeg: “U bent ze zelf gestart”. Dan heeft hij er genoeg van. “Het lijkt mij beter dat wij dit gesprek beëindigen”. Hij staat op en begeleidt me naar de deur. Ik stap naar buiten en hij zegt stekelig: “Vergeet uw paraplu niet, juffrouw!”.
Ik ben het niet geworden.
Tip van vandaag: Als je gelooft in je aannames mis je belangrijke kansen
Als je in je aannames gelooft, dan mis je kansen. Kansen om te laten zien wie je bent en wat je kunt. Maar ook de kans om een ander te zien voor wie hij of zij echt is, of zelf echt gezien te worden. En een ingeklapte paraplu helpt daar ook al niet bij!
Vraag voor de lezer:
Wanneer wist jij dat jouw solliciatiegesprek de verkeerde kant uit liep?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren‘ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.