Voor mij is het begonnen en geëindigd in Kaprun. In een beginnersklasje, jaren geleden. Toen stond ik, net als half Nederland de afgelopen week, voor het eerst op de latten. In een superhip jasje ging ik de berg af. En daar zijn foto’s van, dus ik doe hier geen Halbe-Zijlstraatje.
Op en af
Iedere dag ga ik in een klasje van vier starters de berg op en af. Vooral stuntelend in het begin natuurlijk, maar gaandeweg wordt het wat stabieler en krijgen we allemaal wat meer lef. Steeds een beetje voortvarender, maar erg goed word ik er niet in. Het blijft sport hè…😊. Maar de lucht knispert en we hebben veel plezier met elkaar, dus wat wil je nog meer?
Nog één keer
Ook op die laatste dag besluiten we met ons groepje nog één keer die berg op te gaan. Het is winderig, het sneeuwt en het is ijzig koud. Als we boven uit het treintje stappen zien we dat de liftjes stilliggen. Dus dan maar eerst in het restaurant wat drinken. We zitten een uurtje bij elkaar als R ineens roept: “De liften werken weer”!
Razendsnel pakken we onze spullen bij elkaar voor die laatste afdaling van de vakantie. Schieten in onze ski’s. Op naar de T-liftjes. We zijn nog maar een paar honderd meter opgeschoten als de liftjes abrupt stilvallen. Ik weet me nog net staande te houden. De wind is inmiddels weer behoorlijk toegenomen. We overleggen. Lopen we met ski’s naar boven langs de T-lift, of gaan we naar beneden?
Doodskop
We kiezen voor het laatste. Het is even zoeken, maar dan vindt R een route naar beneden. “Maar, zegt hij, het is wel een zwarte”! De moed zakt me in de skischoenen en ik voel een lichte angst opkomen. Weer overleg. Wat is het alternatief? We besluiten er toch voor te gaan en spreken af dat we hoe dan ook op elkaar wachten.
Het eerste stukje van de zwarte route is rustig, met hier en daar wat pukkels. ‘Dat valt eigenlijk best mee’, denk ik nog. Maar daar komt snel een einde aan. Want de korte, scherpe bochten beginnen. En daar hangen van die netten bij met doodskoppen om erop te wijzen dat je hier dus maar beter niet kunt uitglijden. Ik knijp heel stevig in mijn skistokken. Alsof dat helpt. En ik zweet me kapot. Totdat we aankomen bij het steilste stuk van de berg.
Speciale techniek
Weer overleg. We hebben geen van allen ervaring met zo’n steile afdaling, dus we maken een plan. Ik ga als derde de steile berg af. En ik besluit mijn speciale techniek toe te passen. Pak al mijn moed tezamen. En glij voorzichtig een stukje naar links. Ga dan zitten met mijn gat in de sneeuw. Kantel mijn ski’s naar rechts. Glij dan naar rechts. Ga weer zitten. En herhaal. De hele f* berg lang. Het is niet om aan te zien natuurlijk. En het duurt eeuwen voordat ik beneden ben. En tussendoor zweet ik peentjes en sta ik doodsangsten uit.
Op
Als ik na mijn eindeloos geploeter dan eindelijk heel beneden ben aangekomen, staan mijn maatjes me geduldig op te wachten. En is er een hut met warme dingen. Ik ben echt helemaal op, ben er helemaal klaar mee. Achter een heerlijke Glühwein zucht ik tegen R: “Nou, ik ben blij dat het erop zit”. En hij zegt: ‘Ik zou niet te hard juichen, want we hebben nog een borsteltunnel van 7 km te gaan”.
Sneeuw is leuk, maar meer om naar te kijken.
Tip:
Doorploeteren en angst ervaren is geen fijn gevoel. Natuurlijk kun je je aandacht richten op je techniek, maar je mindset is minstens even belangrijk. En da’s bij presenteren eigenlijk niet anders.
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.