Een afspraak met een zakenrelatie brengt me naar Zoetermeer. Tien jaar geleden spraken we elkaar voor het laatst en vandaag ontmoeten we elkaar weer op een bijzondere locatie. Ik ben op weg naar een uitvaartcentrum. En dat is niet omdat een van ons denkt aan het einde van het leven. Maar omdat deze ondernemer in de uitvaartbranche werkt.
Formeel
Als ik een plekje zoek op het parkeerterrein overvalt me een gevoel van melancholie, van somberheid en ook wel iets ‘formeels’. Ik loop richting het gebouw en kan eerst de ingang niet vinden. Dus doe ik een deur open die voor mij het meest voor de hand ligt. Stap binnen en kijk om me heen. Verwacht een receptiebalie, maar die is er niet.
Misplaatst
In de grote ruimte zitten veel mensen. ‘Ben ik nou in een uitvaart beland’, schiet het door mijn hoofd. Mijn gevoel van ongemak wordt groter. Ik weet zeker dat deze mensen in afwachting zijn van de start van een dienst. Dat zie ik aan hun zakdoekjes, ik voel het aan hun energie. Ik haast me de ruimte uit, voel me misplaatst. Loop snel de hoek om, een gangetje in.
Verloren
Zoekend naar een receptioniste of een ontvangstbalie sta ik een moment wat verloren stil. Dan schieten twee medewerkers me te hulp en als ik zeg voor wie ik kom loopt de langste van de twee voor me uit. Ik heb grote moeite zijn benen bij te houden en haast me achter hem aan de catacomben van het gebouw in. Als ik licht hijgend de trap af kom, maant hij me beneden ineens tot stilstaan. Ik schrik een beetje.
Integer
Het afwerende gebaar dat hij maakt doet me een stapje achteruitzetten. Hij heeft zojuist een deur geopend en met zijn hoofd half in de deurpost maakt hij mij door zijn bodylanguage duidelijk dat daarachter dingen gebeuren die mij niets aangaan. Ik wend mijn hoofd af en kies een ornament uit aan de muur waar ik wat geforceerd naar ga staan kijken. Ik voel me integer.
Luid
Na een paar minuten komt hij terug en neemt me mee naar boven. En dan komt even later mijn afspraak me ophalen en lopen we naar een besloten kamertje verderop. De ontvangst is hartelijk en onderweg naar het kamertje moet ik lachen om iets dat hij zegt. Mijn lach klinkt luid door de gang. Een medewerkster draait zich om, brengt haar vinger naar haar lippen en sist: ‘Ssssstttttt’! En ze wijst op de gesloten deuren. Ik snap het. Lachen in deze omgeving is niet altijd goed.
Tip:
Een omgeving doet veel met een mens. Een sfeer kan emoties oproepen of versterken. Herinneringen oproepen aan momenten die impact hadden. Een gevoel opwekken van ‘gepast of ongepast’. De omgeving kan van invloed zijn op hetgeen je zegt, doet of zelfs denkt. Dus het is heus niet zo raar wanneer je een presentatie geeft voor een grote groep mensen je daar nerveus of gespannen voor bent. Omdat de zaal zo groot is als een arena en de ruimte alleen al imponeert! En om die gedachte kan je dan misschien wel een beetje lachen.
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.