Als ik in Abidjan uit het vliegtuig stap, overvalt me vanuit het niets een tropisch warme deken. In een fractie van een seconde lijkt mijn kleding doorweekt en loop ik vochtig en klam de vliegtuigtrap af. De entree van de aankomsthal is een bonte kakofonie van beeld en geluid en ik probeer alles tegelijk te registreren. Waar moet ik heen? Waar is eigenlijk de paspoortcontrole? En wat is dat toch voor een geur die ik ruik..?
Nieuwe thuis
Net als ik wat verwonderd om me heen sta te kijken zie ik drie blanke hoofdjes mijn richting uitkomen. ‘Dat zijn vast mijn collega’s van de ambassade’, denk ik. En even later voeren zij me geroutineerd door al het leven in de brouwerij naar de uitgang, waarna de chauffeur van de ambassade me naar mijn nieuwe ‘thuis’ brengt. Het is dan augustus 1990 en ik ben zojuist geland om te starten met mijn baan als ‘secretaresse van de Nederlandse Ambassadeur in Ivoorkust’.
Culture shock
Die maandag na mijn aankomst rijd ik met mijn collega E in haar Peugeootje mee voor de eerste werkdag op de ambassade. We scheuren door de stad, en ik ben weer overdonderd door alle indrukken. Rijkdom en bittere armoede wisselen elkaar in hoog tempo af. En bij ieder stoplicht weet ik haast niet waar ik kijken moet, zoveel kreupele en bedelende mannen heb ik niet eerder op één plek gezien. Een ware ‘culture shock’.
Lift
We komen even later aan bij het ‘stukje Nederland in den vreemde’. De kleine parkeergarage van de ambassade is vol die dag, dus E zet mij buiten af en gaat de auto ergens parkeren. De ambassade zit op de derde etage van het Immeuble Atovlé, dus ik loop naar binnen en wacht op de begane grond op de lift. Na een paar tellen hoor ik ‘ping’ en gaat het lampje boven de lift branden. Ik pak mijn tas en doe een paar stappen naar voren. Als de deuren opengaan doe ik een stap naar voren om binnen te stappen.
Nee!
In de lift zie ik links een oudere blanke man met een slechtzittend pak staan met een ietwat rood hoofd. Hij doet zijn uiterste best om mij niet aan te kijken. Naast hem herken ik de chauffeur van de ambassade met een tas tegen zijn enkels. Hij kijkt mij wél aan, zij het wat ongemakkelijk. En hij schudt zijn hoofd. Zeer nadrukkelijk ‘nee’. En met zijn handen maakt hij een afwerend gebaar. Ik doe een stapje terug. En de deuren gaan weer dicht. Ik blijf achter en sta met mijn neus naar de dichte lift te kijken. ‘Welkom bij de Nederlandse ambassade in Ivoorkust’, denk ik, ‘een stukje Koninkrijk in het buitenland’. Volgens mij heb ik zojuist de Koning ontmoet.
Tip van vandaag: Bodylanguage zegt jou veel over het gemoed van de ander
Bodylanguage kan een handige bron zijn om uit te lezen wat de andere partij met u voor ogen heeft. Als u bodylanguage leert lezen, kunt u daarop inspelen. Zo kan het bijvoorbeeld worden voorkomen dat u met verkeerde types in de lift komt te staan.
Vraag voor de lezer:
Wat vind jij ingewikkeld aan lezen van bodylanguage?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.