Gisteren lag ik even op de bank. Heerlijk, met mijn neus in het zonnetje, even onderuit. Ik lig net lekker als de deurbel gaat. En omdat ik helemaal geen zin heb om op te staan en die twee trappen naar beneden te lopen, blijf ik lekker liggen. Laat die bel gewoon maar gaan. Dit blog gaat over kijken maar niet zien.
Gemist
‘s Ochtends ligt er een kaartje van de postbezorger op de mat. ‘Ze hebben me gemist’, zeggen ze. Bij de afzender staat nauwelijks leesbaar ‘Carla’ gepriegeld. Ik kijk ernaar en denk, ‘Carla’, wie is dat? Dat zegt mij niks! Fijn, weer zo’n onduidelijk kaartje. Vorige keer had ik er eentje waarop stond: ‘Afhalen bij de verhuizers’. Waar dan, hoe dan…? Geweldig weer, dit!
Scan
Mijn ogen scannen snel het kaartje. Een of andere vage code erbij en een melding dat ik het pakket mag afhalen aan het Weena. Het Weena? Dat is drie kilometer verderop! Waarom niet gewoon ophalen bij het postkantoor van de PLUS, 500 meter bij mij vandaan? Gekkigheid! Ik loop licht geïrriteerd de trap weer op.
Online
Even later onder de douche bedenk ik dat ik online het pakketje wel ga verschuiven. Want het enige dat ik in bestelling heb zijn tien exemplaren ‘Groot ABC’ en ik heb geen zin om die vijf kilo boeken van het Weena naar huis te zeulen. Online lukt het me even later niet om de locatie van het pakket te wijzigen. Misschien kan ik bellen? Ik zoek naar een telefoonnummer. Moet ik dan maar een klacht indienen? Daar biedt het dropdown-menu wel een keuze voor bellen.
Herformuleer
Als ik het aanklik moet ik aangeven waarover ik wil bellen. Prima, dus dat vul ik in. Dan moet ik een code ingeven. Oké, denk ik, maar ik wil gewoon even bellen! Ik vul de vage code in die ik heb. De chatbot vraagt om aanvullende details, dus typ ik in: ‘Ik wil graag bellen over een foute bezorging’. ‘Herformuleer uw vraag’, zegt de robot, ik snap u niet. “Ik wil niet mailen, ik wil bellen over een foute bezorging”. ‘Herformuleer uw vraag, zegt de robot, ik begrijp u niet’. “Ik wil met iemand spreken”. ‘Herformuleer uw…’.
Stoom
De stoom verzamelt zich inmiddels in mijn oren. Ik vloek even binnensmonds en besluit het op te geven. Dan maar morgen naar het Weena. Als ik een uurtje later – omdat het me toch niet loslaat – nog eens goed naar het kaartje ‘van Carla’ kijk, zie ik dat het om een bestelling van Lensdeal gaat. En ik heb helemaal geen lenzen! Dus het kaartje hoort ook nog eens in de postbus van iemand anders! (Maar ik had ze wel kunnen gebruiken denk ik, die lenzen:-) ! #fail
Kijken maar niet zien
Kijk, zo’n chatbot, die kan ook alleen maar reageren op de letters die hij registreert. Daar zit geen denkwerk achter, alleen maar herkenning van reeksen en woorden. En je denkt misschien: ‘Waar gaat dit over, lekker belangrijk die postbezorging bij mevrouw Diks’? En daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Maar mijn punt is dat je vaak reageert vanuit eerdere ervaringen. ‘Zie je wel, zo gaat het nu altijd…’ Mijn brein had supersnel die connectie gemaakt tussen het ‘pakketje van Carla’ en mijn vorige ervaringen. En daardoor heb ik wel gekeken, maar niet echt gezien. En dat gebeurt natuurlijk niet alleen maar bij postpakketjes:-).
Gebeurt het jou wel eens, bij presenteren bijvoorbeeld, dat je hebt gekeken, maar niet echt gezien?
Blijer Presenteren
Wil jij ook ervaren hoe je blijer kunt presenteren met oog voor detail? Ik begeleid sprekers ook in deze tijd individueel (en online) naar een goed verhaal, een boeiende presentatie of een onderscheidende pitch. In mijn boek dat de Boekgoud Publieksprijs 2017 heeft gewonnen, deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Lees hier meer over ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’. Er is ook een pitchvariant: ‘Het Klein ABC, Overtuigend Pitchen voor Ondernemers’.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert – de PresentatieDiva – en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.