Ik heb een klein balkonnetje, driehoog achter. Daar stond zaterdagochtend de zon zo vrolijk op te schijnen dat ik besloot weer eens mijn ‘liggend naakt’ op te pakken. Niet het naakt van de schrijfster zelf natuurlijk, maar het beeld waarmee ik vorig jaar al ben begonnen. Die albasten steen is wat harder dan waar ik normaal mee werk, dus het vordert ook maar langzaam. Twee uur met je kop in de zon, wel een winterjasje aan, en dan alleen maar bezig zijn met schuren, schaven, stof wegblazen en kijken. Van alle kanten heel goed bekijken. Dit blog gaat over kijken en zien.
Perspectief
Wat ik mooi vind aan beelden is de rondheid van de vormen, en het feit dat je er omheen kunt lopen en het van alle kanten kunt bezien. En dat iedere plek waar je staat ook een ander perspectief geeft. Dan lijkt het ene deel van het lijf weer te groot, en het andere deel te klein. En dat moet je bijschaven. Het nog eens tegen het licht houden. Ik hou van ‘het gevoel van steen’, in je handen de zwaarte voelen en de huid alsmaar gladder maken. En dan zien hoe dat liggend naakt steeds meer ‘uit de steen kruipt’.
Samenspel
Wat me bij ieder beeld boeit is de compositie, het samenspel tussen de vorm zelf en de ruimte eromheen. Hoe die ‘negatieve ruimte’ en het positieve (het beeld zelf) elkaar nodig hebben om te kunnen zijn. Net als in ‘real life’. Want alles in de wereld hangt aan elkaar van dingen die elkaars tegengestelde zijn en zonder de ander niet kunnen bestaan. Plus en min. Yin en Yang. Zwart en wit. Geluk en ongeluk. Ziek naast gezond.
Gedoe
En iedereen ziet iets anders. Geen enkele blik is gelijk. Sommige ogen zijn intern gericht, en anderen kijken naar buiten. Er zijn mensen van halfvolle glazen, en van halflege. Van positief denken en van negatieve doemdenkers. En dat geeft commotie en gedoe, want iedereen heeft gelijk in zijn eigen blik. En geloof me, van sommige dingen die ik zie begrijp ik ook niks. Als er momenteel maar drie dingen zijn die je hoeft te doen om samen te overleven, hoe kan het dan dat er nog zoveel mensen zijn die dat niet doen?
Schaven
Maar begrip en oordeel zijn ook tegenhangers. Ik maak in dit blog de connectie met ‘kijken naar mijn liggend naakt’ doordat ik afgelopen week te horen kreeg ‘dat ik te veel naar buiten keek, en dat dat anders moest. Want ik zag zo te veel dingen die niet klopten en daar moest ik niet over tobben’. Kennelijk keek ik verkeerd? Maar ik kijk met de blik van iemand die beeldhouwt. Het is hier te groot, daar moet ik schaven. Het is hier niet recht, daar moet ik schuren. Is wegkijken dan een betere optie…? Je best doen om het niet te zien…? Ik weet het niet. Daardoor verandert een vorm tenslotte ook niet.
Kijken en zien
Maar wat ik wel weet is dat iedereen mag kijken zoals hij of zij ziet. En de kunst in deze tijd is om te kijken of je het beeld van de ander ook kunt zien. En er op afstand eens om heen kunt lopen. Het even tegen het licht houdt. En misschien ook iets van waarheid in het beeld van die ander kunt zien. Want de naakte waarheid, tussen al die blikken, die ligt waarschijnlijk ergens in het midden.
Tip
Vorige week zei ik het al. Ga op zoek naar de kleine dingen. Kleine momenten die je even blij maken of je afleiden door je focus te verleggen. En je blik verleggen. Zodat je even andere dingen ziet. En dat ik dan roep: ‘Ga beeldhouwen!’, dat ligt dan natuurlijk wel voor de hand…:-)
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? Ik begeleid sprekers individueel (on en offline) naar een goed verhaal, een boeiende presentatie of een onderscheidende pitch. In mijn boek dat de Boekgoud Publieksprijs 2017 heeft gewonnen, deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Lees er meer over in ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’. Er is ook een pitchvariant: ‘Het Klein ABC, Overtuigend Pitchen voor Ondernemers’.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert – de PresentatieDiva – en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.