Tenenkrommend, die positivo-mails die je van sommige bedrijven ontvangt. Weken geleden valt een e-mail in de bus dat mijn netbeheerder mij ‘blij gaat maken met een slimme meter’. Nou heb ik nergens om gevraagd, en die ouwe heb ik pas een jaar, maar ik mag toch een online afspraak maken. Daar wordt iedere gebruiker natuurlijk blij van, een dag met een vreemde kerel die door je huis stampt. Maar goed, ik kan er kennelijk niet omheen, dus ik maak een afspraak en krijg direct de online bevestiging. Die is eigenlijk nog wel normaal.
Enthousiast
In de mails die volgen gaat de communicatiemedewerker in zijn reclame wél helemaal los. Want ik krijg enthousiaste berichten van: ‘Het is bijna zover!’ tot: ‘Nog maar een paar nachtjes slapen’. Alsof ze zelf geloven dat ik met blije nieuwsgierigheid bij de voordeur op de installateur ga zitten wachten? Is het een hoogtepunt in mijn bestaan? Een week voor de afspraak juicht de mail: ‘Uw meter komt eraan!’. En ik krijg strenge instructies om de hele ruimte vrij te maken. Ik besluit het zo maar even te laten.
Kast
Als de blije meterdag is aangebroken bedenk ik net op tijd dat ik de kast nog leeg moet halen. ‘Moet ie echt helemaal leeg?’, denk ik als ik de kast inkijk. Voor wie mij een beetje kent weet dat kasten in huize Diks altijd nét niet helemaal uitpuilen. Ik doe de kastdeur open en bij het zien van al die zooi besluit ik alleen maar twee planken leeg te halen. Dat moet wel voldoende zijn. ‘Met een beetje improviseren kan ie dan wel bij die meter, denk ik. En als ie daar moeilijk over gaat doen, nou dan heeft hij aan mij een goeie vandaag’. Ik leg net de laatste ordner op salontafel als de deurbel gaat.
Gedoe
Ik loop naar beneden, voorbereid op gedoe. Loodgieters, installateurs, glaszetters en andere vreemde klussers in huis, het is om een of andere reden bij mij in huize Diks, ‘gedoe’. Want het gaat altijd van ‘mevrouwtje’ en ‘moppie’, van banale grappen en onsmakelijke suggesties tot uitgesproken lompigheid. Om dan van die laag-bij-de-grond hangende decolletés nog maar niet te spreken. ‘Ratel, ratel, ratel’ gaat het in mijn hoofd als ik de trap afloop. Ik doe de deur open.
Verrassing
En het is heel grappig wat er dan in mijn hoofd gebeurt. Want voor de deur staat een vrouw. En ik kijk haar vragend aan, want dat verwacht ik natuurlijk niet. “U bent een vrouw”, zeg ik. Maar dat wist ze natuurlijk al. Dus ze knikt. Hoezo, geconditioneerd, Diks…? Als ze naar boven loopt verontschuldig ik me voor mijn lompigheid. Maar dat is ze wel gewend, zegt ze. Als ik haar de halve kast laat zien reageert ze heel gelaten. ‘Oh dat is prima hoor’, en gaat aan de slag. Ze is netjes gekleed, er hangt niks bloots bij de grond, ze ‘mopt’ niet en er is al helemaal geen gedoe. Het is de meest relaxte metervervanging ooit! Ik vind dat die communicatiemedewerker van mijn netbeheerder daar dan wel een beetje meer reclame voor mag maken in zijn e-mails.
Tip
We zijn allemaal geconditioneerd. Verwachten dat dingen gaan gebeuren zoals het in ons brein is opgeslagen. En alles wat anders is, dat valt op. Dus dat raakt en blijft even hangen. Maakt indruk. Denk jij daar wel eens aan als je je presentatie maakt? Hoe verras je het publiek met jouw verhaal?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek dat de Boekgoud Publieksprijs 2017 heeft gewonnen, deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Lees er meer over in ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.