Ik ben niet vaak in 020, maar afgelopen week ben ik er weer es geweest, op uitnodiging, aan de Keizersgracht. En dan ga je met de trein natuurlijk, hoewel ik diep in mijn hart helemaal geen OV-er ben. Maar ik word met een auto in hartje centrum altijd nerveus en gespannen. Want het is er zo druk en onoverzichtelijk, en voor je het weet heb je drie fietsers op je bumper. Om van parkeren in 020 nog maar niet te spreken.
Relax
Dus ik ga voor ‘relax’. Ik heb de speciale intercity met toeslag genomen die alleen nog stopt op Schiphol. En hoewel ik buiten de spits reis is die trein is echt bomvol. Gelukkig vind ik een plekkie en installeer me. Werkspulletjes op schoot. We vertrekken over vijf minuten en ik kijk om me heen.
Ontdekkingsreis
Er komen nog steeds mensen binnen. Van rechts schuiven drie gigantische zilveren rolkoffers – staande modellen – het smalle gangpad in. Voorop een Chinese knul van een jaar of zestien, een zusje van dertien en de moeder ‘van zekere leeftijd’ sluit duwend de rij. Ik denk direct: ‘toeristen op ontdekkingsreis, Schiphol uitstappen’. Ze schuiven aan mijn oog voorbij, terwijl ik een blik werp op het FD dat mijn buurman zojuist heeft opengeslagen. Dan, nog geen halve minuut later, word ik opgeschrikt want er is ineens commotie.
Wewah!
De drie Chinese toeristen razen van links met een rotvaart weer door het gangpad, hun drie koffers achterna. Ik hoor iets dat lijkt op ‘Wewah (Den Haag!)’, en ik hoor ze alle drie verontschuldigend ‘Solly-solly-solly’ roepen terwijl ze naar de uitgang racen. De trein staat op het punt te vertrekken. Ik merk dat ik hun stress voel, want mijn hart gaat sneller kloppen. Zouden ze het halen …?
Paniek
Als ze veilig op het perron staan, zie ik dat het nog niet gedaan is. Want die knul, die heeft nog steeds paniek. Hij heeft zijn rugzak niet. Dus hij springt de trein weer in, en laat zijn moeder en zusje ontredderd op het perron achter. Mijn stress neemt toe. Hij rent langs me heen naar zijn zitplaats. En weer terug. Ik hoor weer een hoop ‘solly-solly-solly, gevolgd door evenveel ‘shit-shit-shit’’. En dan sprint ie weer naar buiten. Mijn hartritme volgt zijn sprint als ik zie hoe hij van het perron naar de roltrap racet.
Bewondering
En wat er dan volgt, daar heb ik wel bewondering voor. Want in dat totaal onbekende land, waarvan hij in eerste instantie niet eens wist hoe de treindeuren opengaan, weet hij even later toch met zes (!) mannen van de spoorwegpolitie terug te komen. En loopt de trein drie minuten vertraging op als er ter plaatse onderzoek wordt gedaan naar zijn rugzak. Als iedereen weer buiten staat en het onderzoek is afgerond zet de boel zich in beweging.
Ik denk dat qua stress de trein niet onderdoet voor de auto…😊
Tip
Als je een verhaal vertelt, zorg dan dat je appelleert aan het inlevingsvermogen van mensen. Als je je publiek weet mee te nemen in de emotie, beleven ze het verhaal met jou samen. De verbinding die dan in hun brein wordt gemaakt, is waar het bij storytelling om draait.
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer en zonder stress kunt presenteren of ene verhaal vertellen? In mijn boek dat de Boekgoud Publieksprijs 2017 heeft gewonnen, deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Lees er meer over in ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.