Ik heb al heel lang een goed voornemen. Dat voornemen start ik iedere ochtend op als ik de deur uitga. En nog voordat ik met mijn auto de wijk uit ben gaat het alweer mis. Het lukt me gewoon niet. Want ik ben namelijk een monster achter het stuur.
Beter
Een druktemaker en een wapperaar. Ik ga wapperend door het rijdende leven! Gelukkig slaat mijn afwijking niet door naar mijn middelvinger, maar mijn handen zijn continu aan het gebaren in commentaar op het rijgedrag van anderen. En dan hoor ik weer die opmerking van een goede vriend van me: “En hoeveel mensen zijn daar nu beter van gaan rijden, schat…?” Gelijk heeft hij natuurlijk. Die opwinding is niet alleen zinloos, het kost me ook nog eens veel energie. Dus heb ik een motto bedacht.
Lelijk
Zodra ik achter het stuur kruip zegt een stemmetje in mijn hoofd: ‘Handen blijven aan het stuur!’, en dan kijk ik daar een beetje indringend bij in mijn autospiegel. Omdat ik het echt wil veranderen, want het kost me zoveel negatieve energie en ik vind het zo lelijk als ik eenmaal met mijn handen ga zitten zwaaien! Waarom kan ik alleen maar oordelen als ik achter het stuur zit en niet gewoon een beetje relaxed zitten wezen? Ik vind autorijden nota bene leuk!
Anders
Dus vandaag gaat het anders! Vol vertrouwen start ik de wagen en rijd opgewekt de wijk uit. Een fietser met oordoppen en een telefoon in zijn hand gooit zich op de Statenweg zonder gevoel voor lijfbehoud van links voor mijn auto. Ik moet hard op de rem trappen om hem niet levenslang te verminken. Ik vloek stevig. Mijn rechterhand komt even los van het stuur, maar ik herpak me. Draai de wijk uit. Zet de radio aan.
Gek
Maar op de A13 is er niets meer aan te doen. En ben ik niet meer te houden. Want op de hoogte van Delft gaat het helemaal mis. Ik kan nog net een of andere gek omzeilen die nooit heeft leren invoegen. En mijn motto faalt schromelijk. Mijn handen schieten wapperend omhoog op zoveel onvermogen en beperkt verkeersinzicht. Nadat ik al mijn zinloze energie weer in het putje heb zien verdwijnen besef ik dat ik dus iets nieuws zal moet verzinnen.
Licht!
En dan doe ik die volgende ochtend die ene meditatie. Ik ben nergens specifiek naar op zoek als ik de stem van de meester in mijn oor hoor die zegt: ‘And I see the aggression’, als zijn reflectie op agressief gedrag. En het is alsof een kwartje in mijn hoofd een enorme krater slaat. Als ik even later weer de wijk uitrij, dan weet ik wat me te doen staat. Als er iemand op de weg naar Dordrecht gevaarlijk dicht op mijn bumper hangt, vloek ik wel even binnensmonds. Maar mijn hoofd zegt vrijwel tegelijkertijd: ‘And I see the frustration’. Er komt zomaar wat licht en ruimte mijn hoofd binnen! En ik kijk naar mijn handen. Gewoon aan het stuur!
Tip
Verandering van gedrag moet je eerst zelf kunnen ervaren. Je kunt het jezelf natuurlijk opleggen, maar meestal wordt het dan gewoon een extra ‘moeten’. Blijer Presenteren kan alleen door je eigen kwartje te voelen vallen. Daarom biedt een presentatietraining waar ze je zeggen ‘hoe je moet gaan staan’ en ‘hoe je moet praten’ geen echte verlichting. Het inzicht krijgen hoe je in jouw eigen energie blij kunt presenteren op het podium is veel waardevoller. Dat betekent vaak eerder dingen afleren dan aanleren.
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek dat de Boekgoud Publieksprijs 2017 heeft gewonnen, deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Lees er meer over in ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.