Een zinloos gesprek

Vorig jaar oktober zag ik ‘m voor het eerst, in een documentaire van de VPRO. Ik ben niet zo’n TV-kijker, en zie op een of andere manier vooral halve programma’s. Dan kom ik er te laat in, of stap er eerder uit. Dat laatste gebeurt het meeste, omdat ik TV-programma’s voornamelijk saai vind. Maar bij de VPRO blijf ik vaak hangen.

Mona Lisa

Een meneer van een jaar of 50 staat in beeld en hij wordt geïnterviewd. Het geluid staat nog uit. Op de achtergrond zie ik een landschap dat mij doet denken aan dat van de Mona Lisa uit de Italiaanse renaissance. Het is groen, elegant en sierlijk, maar ook een beetje onwerkelijk.

Doctor Who

Ik zet het geluid aan. De meneer praat in het Japans en de ondertiteling doet zijn best het bij te houden. Mijn aandacht wordt getrokken door iets wits en vierkants op de achtergrond. Ik kan het achter de spreker zien, aan zijn rechterkant, ver weg in het landschap. Ik kijk nog een keer, maar ik zie het echt goed. Middenin het wonderlijke landschap staat een witte telefooncel, zo’n model dat Doctor Who gebruikt om zich te verplaatsen naar een andere tijd.

Directe lijn

In de ondertiteling vraagt de interviewer: “Werkt ie ook echt”? De Japanse meneer legt het uit. “In de telefooncel heb je een directe lijn met jouw overleden dierbare. Het helpt veel mensen in onze cultuur om met verlies en rouw om te gaan als ze nog één keer met hun dierbare een gesprek kunnen voeren”.

Windtelefoon

Itaru Sasaki bouwde de telefooncel in het kustplaatsje Otsuchi dat in 2011 werd getroffen door de tsunami. Hij installeerde de windtelefoon ‘Kaze no Denwa’ om zichzelf te helpen de dood van zijn neef te verwerken. “Omdat mijn gedachten niet over een gewone telefoonlijn konden worden doorgegeven. Ik wilde dat ze door de wind gedragen werden.” De plek is inmiddels door duizenden mensen bezocht.

Zinloos

Ik kijk ademloos naar het beeld. En zie mezelf de windtelefooncel instappen. Draai op het oude toestel het nummer van mijn vader. Ik voel hoe de gedachte me ontroert. Wat zou het heerlijk zijn om weer eens een van onze zinloze gesprekken te voeren. En dat je dan halverwege weer lachend zegt: “Ik hoor het al, dit gaat nergens over, ik geef je je moeder even”.

 

28 februari is voor mij een speciale dag, de dag van een dubbel jubileum. Enerzijds omdat ik op die dag startte met mijn eigen bedrijf, nu al weer vier jaar geleden. Maar het is vooral de dag dat mijn vader overleed aan spierziekte ALS, nu zeven jaar terug. Ieder jaar schrijf ik rond die datum een blog voor hem.

 

Blijer Presenteren

Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek dat de Boekgoud Publieksprijs 2017 heeft gewonnen, deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Lees er meer over in ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren’.

 

Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.