Blijdorp. Het is een mooie buurt waar ik sinds 1985 woon, de wijk waar mijn moeder een groot deel van haar jeugd doorbracht. Wat ik er zo fijn aan vind is het relaxte warme buurtgevoel van mensen die mekaar op straat nog gewoon ‘Goedemorgen’ zeggen en even stoppen om een praatje te maken. En natuurlijk de vooroorlogse huizen met hun glas-in-lood-details en de hoge plafonds. Maar wat ik minder vind is het steeds maar komen en gaan van buren. De panden zijn gehorig en dat betekent dat je soms wekenlang moet meegenieten van alle renovaties.
Hamertje tik
Dus na weken van houtschuren, boren en hameren in het pand onder mij, rijdt de verhuiswagen weer eens voor en komen mijn nieuwe buren zich nestelen in hun nieuwe woning. Het regent die dag flink en het team van jonge mensen hijst zo snel mogelijk de inboedel naar binnen. Gevolgd door dagen van het gebruikelijke ‘hamertje-tik’ van het ophangen van schilderijtjes, keukenkastjes en lampjes. In die weken verwacht ik – zoals gebruikelijk is in onze wijk – een moment waarop de nieuwe buren in ons portiek zich even komen voorstellen. Maar het gebeurt niet. Geen kaartje, geen uitnodiging voor koffie, geen welkomstmoment. En nét als ik denk dat het niet meer gaat gebeuren, gaat de voordeurbel.
Badjas
Het is ’s ochtends vroeg en ik ben volop bezig met mijn ochtendritueel voordat ik naar mijn werk ga. Ik schrik er een beetje van, wie belt er nu zo vroeg aan? Ik schiet mijn badjas aan en loop de twee trappen naar beneden. Mijn voordeur heeft een glazen venster en als ik daardoor kijk zie ik mijn nieuwe benedenbuurman staan. Vlug doe ik de sloten van de deur, terwijl mijn hoofd zich een weg door de opties baant. Wateroverlast? Is ie buitengesloten en sleutels kwijt? Is er ingebroken?
Precies!
“Goedemorgen buurvrouw”, zegt ie, en ik kijk hem afwachtend aan. “Sorry dat ik zo vroeg aanbel, maar ik moet het u toch vragen”. Hij laat een stilte vallen. En het lijkt hem moeite te kosten, alsof hij het allemaal best spannend vindt. Ik knik hem wat toe en dan komt het eruit. “Wat doet u toch iedere ochtend om half 7”? Zijn vraag overvalt me volledig. “Half 7, mompel ik, wat doe ik dan”? Terwijl mijn ochtendritueel aan mijn ogen voorbijtrekt en mijn brein zich tegelijkertijd afvraagt waarom de nieuwe buurman daar nu mogelijk interesse voor zou kunnen hebben, zeg ik tegen hem: “Tandenpoetsen denk ik, of onder de douche. Oh ja, en daarna sta ik even op de trilplaat”. Hij kijkt me opgelucht aan. “Precies! Dat is het moment waarop bij mij de kopjes uit de keukenkastjes vallen”.
Tip van vandaag: Maak jouw introductie persoonlijk en interessant
Kennismaken kan op verschillende manieren. Maak de introductie van jouw presentatie persoonlijk, zodat mensen onthouden wie je bent en wat er voor jou belangrijk is. En er is een verschil tussen persoonlijk en privé. Niemand hoeft tenslotte te weten dat je iedere ochtend om half 7 op een trilplaat staat.
Vraag voor de lezer:
Waar ligt voor jou de grens tussen persoonlijk en privé?
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt een gratis voorproefje van ‘Het Groot ABC voor Blijer Presenteren‘ downloaden op de site.
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.