Het is dinsdagmiddag. Ik parkeer de auto in de buurt van mijn opdrachtgever en besluit nog een wandelingetje te maken. Het is lekker fris, het zonnetje schijnt voorzichtig en ik heb al weken energie voor tien.
Ik ben nog maar een paar minuten op pad als ik in de verte een oude dame zie lopen. Ze is klein, fragiel en loopt zichtbaar moeilijk. Om haar linkerarm bungelt ongemakkelijk een zwarte handtas en in haar hand klemt ze een wit plastic tasje. In haar rechterhand zeult een grote boodschappentas mee. En die tas… die doet het hem. Haar frêle lijf buigt ze zo ver mogelijk naar links om het gewicht aan die andere kant te compenseren. Haar knieën staan een beetje schuin naar binnen als ze voortschuifelt. Ik versnel mijn pas.
Meelopen
Ik zie hoe ze een paar meter verderop de tas met een zucht neerzet. Haar rug weer even strekt. In een paar stappen ben ik bij haar. Nét als ze tas weer oppakt, vraag ik haar: “Zal ik uw tas even voor u dragen?” Ze kijkt schuin op en zegt uit reflex: “Nee hoor, dat gaat best”. Ik loop met haar op en vraag haar: “Waar moet u naar toe?” “Het verzorgingshuis”, zegt ze. “Ik ga daar naar toe, en wijs naar het gebouw van mijn opdrachtgever. “Zal ik even met u meelopen?”. En dan geeft ze me gewoon haar boodschappentas. Echt zwaar is ie niet.
Cadeautjes
“Hij zit vol met cadeautjes”, begint ze. En voor ik weet wat er gebeurt, komt er een stroom van woorden vrij. In – ik denk niet langer dan vijf minuten – vertelt ze me over de spelletjesavond die ze met haar kinderen heeft. En de cadeautjes van elk zeven euro vijftig die ze heeft gekocht. Legt me de regels van het spel uit. Licht ze gelijk ook maar even de operatie aan haar linkerknie toe. En dat de rollator niet mee kan in tram 6. Maar dat ze niet achter de geraniums gaat zitten. En zoveel mogelijk in beweging blijft… Ineens zijn we zomaar aangekomen bij de ingang van het verzorgingshuis en ‘zet ik haar daar af’. Ik geef haar de boodschappentas terug en wens haar een fijne dag. Ik geloof niet dat ze me nog hoort.
Contact
Coachees vertellen me vaak dat ze het lastig vinden om contact te maken met hun publiek. Ik denk dan vaak: ‘dat is toch heel gemakkelijk?’ Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik daar veel plezier in heb. En waar je plezier in hebt dat is vaak ook heel gemakkelijk. Ik vind het leuk omdat je wordt verrast, nieuwe mensen ontdekt, nieuwe dingen hoort en nieuwe ervaringen opdoet. En het inspireert me enorm. Het brengt mij bijvoorbeeld zomaar ineens dit blogje!
Tip van vandaag: Contact maken met je publiek is gemakkelijker dan je denkt
Als je contact wilt maken dan registreer je eerst wat je ziet. Dan registreer wat het met jou doet. En onderneem dan actie, zoals jouw hart het ingeeft. Je benoemt dan het gevoel, en vertelt het aan die ander. Maar het kan ook met een boodschappentas.
Vraag voor de lezer:
Blijer Presenteren
Wil jij weten hoe je blijer kunt presenteren? In mijn boek deel ik allerlei tips, ervaringen en oefeningen die je direct kunt toepassen. Je kunt het boek hier inkijken: Het Groot ABC voor Blijer Presenteren door Marjolein Diks – Managementboek.nl
Alle verhalen die op deze site verschijnen zijn eigendom van Dikscommuniceert en mogen alleen worden gebruikt na toestemming vooraf van de eigenaar.